ในช่วงยุคนาซี ผู้ลี้ภัยชาวยิวอีกประมาณ 300,000 คนสามารถบาคาร่าออนไลน์เข้าประเทศสหรัฐอเมริกาได้โดยไม่เกินโควตาที่มีอยู่ของประเทศ
กลไกหลักที่กีดกันพวกเขาออกไป: มาตรา “มีแนวโน้มที่จะกลายเป็นข้อกล่าวหาสาธารณะ” ของกฎหมายคนเข้าเมือง เจ้าหน้าที่กงสุลที่มีอำนาจออกวีซ่าปฏิเสธไม่ให้ทุกคนที่พวกเขาเห็นว่าไม่สามารถช่วยเหลือตนเองในสหรัฐอเมริกาได้
เป็นไปไม่ได้ที่จะบอกว่าเกิดอะไรขึ้นกับผู้ลี้ภัยเหล่านี้ บางคนอพยพไปยังประเทศอื่น ๆ ที่ยังคงอยู่นอกกำมือของเยอรมนี เช่น บริเตนใหญ่ แต่หลายคน – บางทีส่วนใหญ่ – ถูกบังคับให้หลบซ่อน ถูกคุมขังในค่ายกักกันและสลัม และถูกส่งตัวไปยังศูนย์กําจัด
ในเดือนสิงหาคม ฝ่ายบริหารของทรัมป์ได้รื้อฟื้นมาตรา “ข้อกล่าวหาสาธารณะ” เพื่อจำกัดการเข้าเมืองตามกฎหมายโดยไม่ต้องเปลี่ยนแปลงกฎหมายการเข้าเมือง กฎจะปฏิเสธการรับผู้ที่ไม่สามารถพิสูจน์ได้ภายใต้มาตรฐานใหม่ที่เข้มงวดซึ่งพวกเขาจะไม่เรียกร้องผลประโยชน์ของรัฐบาล ศาลล่างได้ปิดกั้นกฎใหม่นั้นโดยมีคำสั่งห้ามเบื้องต้น แต่ศาลฎีกายกเลิกคำสั่งห้ามเมื่อวันที่ 27 มกราคม คำตัดสินของศาลอนุญาตให้กฎดังกล่าวมีผลบังคับใช้ทุกที่ยกเว้นอิลลินอยส์
ทั้งผู้พิพากษาหัวโบราณทั้งห้าส่วนใหญ่และผู้พิพากษาเสรีอีกสี่คนที่ไม่เห็นด้วยไม่ได้อธิบายเหตุผลของพวกเขา
องค์กรและรัฐต่างๆ มากมายที่ท้าทายกฎเกณฑ์สามารถดำเนินคดีต่อไปได้ แต่โอกาสชนะในท้ายที่สุดนั้นไม่ดี อัยการสูงสุด โนเอล เจ. ฟรานซิสโก ซึ่งขอให้ศาลยกเลิกการพัก แย้งว่ากฎใหม่นี้เป็นการตีความที่สมเหตุสมผลของกฎเกณฑ์ที่ปฏิเสธการรับใครก็ตามที่”มีแนวโน้มที่จะกลายเป็นข้อกล่าวหาสาธารณะได้ตลอดเวลา”
ในฐานะที่เป็นคนที่ได้ศึกษาความพยายามของชาวยิวในยุโรปที่จะหลบหนีการกดขี่ข่มเหงของนาซีและอพยพไปยังสหรัฐอเมริกา การเพิกเฉยต่อข้อกล่าวหาสาธารณะของฝ่ายบริหารนั้นเป็นเรื่องที่เยือกเย็น
การป้องกันการย้ายถิ่นฐานในทศวรรษที่ 1930
มาตราการเรียกเก็บเงินสาธารณะย้อนกลับไปถึงพระราชบัญญัติปี 1882 ซึ่งรวมเข้ากับกฎหมายปี 1917 ซึ่งระบุประเภทของคนต่างด้าวที่อาจถูกกีดกันออกจากสหรัฐอเมริการวมถึง “บุคคลที่น่าจะถูกตั้งข้อหาสาธารณะ”
ในช่วงห้าทศวรรษแรกบทบัญญัติการตั้งข้อหาสาธารณะได้ ห้ามคนไม่กี่คนโดยพื้นฐานแล้ว เฉพาะผู้ที่ไม่สามารถทำงานได้เนื่องจากความพิการทางร่างกายหรือจิตใจ
หลังจากตลาดหุ้นตกในปี 2472 และภาวะเศรษฐกิจตกต่ำครั้งใหญ่ที่ตามมาฝ่ายบริหารของฮูเวอร์พยายามต่อสู้กับการว่างงานโดยการลดจำนวนผู้อพยพ แต่ไม่ต้องการเปลี่ยนพระราชบัญญัติคนเข้าเมืองที่บังคับใช้เมื่อเร็วๆ นี้ของปี 1924ซึ่งกำหนดโควตาโดยรวมประจำปีและแบบรายประเทศ
ในเดือนกันยายน พ.ศ. 2473 กระทรวงการต่างประเทศได้ออกข่าวประชาสัมพันธ์ที่แจ้งเจ้าหน้าที่กงสุลว่าพวกเขา “ต้องปฏิเสธวีซ่า” กับใครก็ตามที่พวกเขาเชื่อว่า “อาจเป็นค่าใช้จ่ายสาธารณะได้ตลอดเวลา” คำแนะนำบรรลุผลตามที่ต้องการ ภายในห้าเดือน มีเพียง 10% ของช่องโควตาที่จัดสรรให้กับผู้อพยพชาวยุโรปเท่านั้นที่ถูกเติมเต็ม
เมื่อฝ่ายบริหารของรูสเวลต์เข้ารับตำแหน่งในเดือนมีนาคม พ.ศ. 2476 การตีความข้อกล่าวหาต่อสาธารณะยังคงดำเนินต่อไป ในขณะที่ผู้ลี้ภัยจากเยอรมนีแรกและจากยุโรปส่วนใหญ่พยายามหลบหนีการกดขี่ของนาซี กระทรวงการต่างประเทศได้ใช้มาตราการดำเนินคดีสาธารณะเพื่อจำกัดจำนวนชาวต่างชาติ ซึ่งส่วนใหญ่เป็นชาวยิว จากการอพยพไปยังสหรัฐฯ
ด้วยการต่อต้านชาวต่างชาติที่ผลักดันให้มีการออกกฎหมายลดโควตาและผู้สนับสนุนผู้ลี้ภัยที่พยายามจะขัดขวาง แนวทางที่ไม่อยู่ในความสนใจจึงดึงดูดความสนใจทางการเมือง เจ้าหน้าที่กระทรวงการต่างประเทศรายหนึ่งรับทราบระหว่างการพิจารณาร่างกฎหมายให้ลดโควตา 90% ว่า “กฎระเบียบทางปกครองทำงานได้ดีมากจน ‘ไม่มีความจำเป็นเร่งด่วนในการออกกฎหมาย’” อันที่จริง ไม่มีร่างกฎหมายตัดโควตาจำนวนมากที่นำมาใช้ตลอด ทศวรรษที่ 1930 ผ่านไป
ทั้งภาษาของพระราชบัญญัติปี 1917 หรือการแถลงข่าวที่เพิ่มเป็นสองเท่าในฐานะคำสั่งของผู้บริหารระบุว่าผู้สมัครสามารถพิสูจน์ได้อย่างไรว่าพวกเขาไม่ต้องการการสนับสนุนจากสาธารณชน ควรแสดงหลักฐานทรัพย์สินหรือไม่? ทรัพย์สินประเภทใดและจำนวนเท่าใด พวกเขาควรให้คำให้การสาบานจากชาวอเมริกันที่สาบานว่าจะสนับสนุนพวกเขาหรือไม่? แต่ใครจะเป็นผู้ให้คำให้การเป็นลายลักษณ์อักษรได้ และต้องมีทรัพยากรทางการเงินอะไรบ้าง?
ด้วยแนวทางเพียงเล็กน้อยและดุลยพินิจที่กว้างขวาง เจ้าหน้าที่กงสุลสามารถทำในสิ่งที่พวกเขาต้องการได้
เจ้าหน้าที่ระดับสูงของกระทรวงการต่างประเทศได้ชี้แจงอย่างชัดเจนว่าพวกเขาต้องการอะไร: เพื่อลดการย้ายถิ่นฐานให้มากที่สุด พวกเขายังชี้แจงอย่างชัดเจนว่าอาชีพของเจ้าหน้าที่กงสุลขึ้นอยู่กับการบรรลุเป้าหมายนั้น กระทรวงการต่างประเทศ ประสบความสำเร็จอย่างมาก โดยหลักแล้ว โดยอาศัยข้อกล่าวหาสาธารณะ นักประวัติศาสตร์ที่ได้ค้นคว้าการใช้งานจึงเห็นด้วย เมื่อสงครามโลกครั้งที่สองเริ่มต้นในปี 1939 ปัญหาด้านความปลอดภัยก็ถูกนำมาใช้เพื่อปฏิเสธวีซ่าเช่นกัน
ผู้ลี้ภัยประมาณ 200,000 คนจากประเทศต่างๆ ที่อยู่ภายใต้การปกครองของนาซี เข้ารับการรักษาใน สหรัฐฯในฐานะผู้อพยพ ประมาณ 550,000 อาจอยู่ภายใต้โควตาที่มีอยู่ของสหรัฐฯ เพียงครั้งเดียวในช่วง 12 ปีของระบอบนาซีในปี 2482 โควต้าของเยอรมันเต็มไปหมด ในปีอื่นๆ โควต้าอยู่ระหว่าง 7% ถึง 70%
ฟื้นฟูข้อกล่าวหาสาธารณะ
แม้ว่ากฎหมายคนเข้าเมืองจะเปลี่ยนแปลงไปอย่างมากตั้งแต่ช่วงทศวรรษที่ 1930 และ 1940 แต่กฎหมายว่าด้วยการย้ายถิ่นฐานและสัญชาติที่มีอยู่ยังคงไว้ซึ่งมาตราการเรียกเก็บเงินสาธารณะฉบับหนึ่ง มันคลุมเครือเหมือนชาติก่อน ใครก็ตามที่มีแนวโน้มว่าจะถูกตั้งข้อหาสาธารณะในเวลาใด ๆ นั้นไม่สามารถยอมรับได้ แต่การกระทำนี้ไม่ได้กำหนดความหมาย
กฎเกณฑ์ที่เกี่ยวข้องระบุว่า “ความพร้อมของผลประโยชน์สาธารณะ” ไม่ควรเป็น “สิ่งจูงใจสำหรับการย้ายถิ่นฐาน” ช่วยให้หน่วยงานบริหารจัดการพิจารณาปัจจัยต่างๆ เช่น อายุ สุขภาพ สถานภาพครอบครัว และทรัพยากรทางการเงินของผู้สมัคร
US Citizenship and Immigration Services ซึ่งอยู่ภายใต้กระทรวงความมั่นคงแห่งมาตุภูมิ จะเริ่มใช้กฎใหม่นี้เพื่อพิจารณาการรับเข้าประเทศสหรัฐอเมริกา และเพื่อประเมินการเปลี่ยนแปลงสถานะที่เป็นไปได้สำหรับผู้อพยพบางรายแล้วที่นี่
ผู้ที่อยู่ในประเทศสามารถถูกปฏิเสธสถานะทางกฎหมายถาวรได้ หากพวกเขาใช้ผลประโยชน์ที่ไม่ใช่เงินสด เช่น ค่าอาหารและที่อยู่อาศัยในช่วง 12 เดือนในช่วงระยะเวลา 36 เดือน
กฎระเบียบใหม่ระบุปัจจัยด้านลบและปัจจัยบวกที่เจ้าหน้าที่ตรวจคนเข้าเมืองต้องพิจารณาในการตัดสินใจว่าใครจะเป็นผู้ถูกตั้งข้อหาสาธารณะ
ผู้สมัครที่มีเงินเพียงพอที่จะครอบคลุม “ค่ารักษาพยาบาลที่คาดการณ์ได้” หรือมีคะแนนเครดิตที่ดีเช่นได้รับการตัดสินในเกณฑ์ดี ผู้ที่ขาดประกันสุขภาพเอกชน วุฒิการศึกษาระดับวิทยาลัย ทักษะภาษาอังกฤษเพียงพอสำหรับตลาดงานหรือผู้สนับสนุนที่มีผลงานดีจะได้รับการประเมินในเชิงลบ
จากผู้สมัครล่าสุดจากยุโรป แคนาดา และโอเชียเนีย 27% มีปัจจัยลบสองอย่างหรือมากกว่าภายใต้กฎใหม่มาร์ค กรีนเบิร์กจากสถาบันนโยบายการย้ายถิ่นของ Think Tank บอกกับ Washington Post ในบรรดาผู้ที่มาจากเอเชีย 41% มีปัจจัยลบสองอย่างขึ้นไป ในบรรดาผู้ที่มาจากเม็กซิโกและอเมริกากลาง 60% มีปัจจัยลบตั้งแต่สองอย่างขึ้นไป
ในเดือนตุลาคมกระทรวงการต่างประเทศได้แก้ไขกฎสำหรับเจ้าหน้าที่กงสุลเพื่อใช้ในการออกวีซ่า เพื่อให้สอดคล้องกับการตีความค่าธรรมเนียมสาธารณะฉบับใหม่ กระทรวงยุติธรรมยังไม่ได้ประกาศมาตรฐานสำหรับใช้ในการเนรเทศและดำเนินคดีในศาลตรวจคนเข้าเมือง
กฎระเบียบดังกล่าวถือเป็นการตัดสินใจขั้นสุดท้าย “ในความเห็น” ของเจ้าหน้าที่ของรัฐที่เหมาะสม ฉันเห็นเหตุผลเพียงเล็กน้อยที่จะสงสัยว่าผลลัพธ์จะมาจากผู้อพยพประเภทต่างๆ น้อยลง ฝ่ายบริหารของทรัมป์มีแนวโน้มที่จะประสบความสำเร็จในการสื่อสารสิ่งที่ต้องการกับเจ้าหน้าที่ระดับล่างเช่นเดียวกับกระทรวงการต่างประเทศในยุคนาซีบาคาร่าออนไลน์
